Depresja ciążowa to poważna sprawa

Depresja ciążowa często bywa niezauważana, utożsamiana z „ciążowymi humorami” lub bagatelizowana – nie tylko przez otoczenie, ale i przez same ciężarne. Wiele z nich nie zdaje sobie sprawy, jaka jest przyczyna tego, co się z nimi dzieje, nie mówi o tym nikomu, pozostając bez diagnozy i pomocy. Stąd statystyki dotyczące tej choroby wciąż są zaniżone. 

Okres ciąży nadal łączy się ze stereotypami, określającymi jak kobieta ma wyglądać, co jeść, a nawet – co czuć. W tym schemacie nie ma miejsce na depresję – przeciwnie, jest utrwalone przekonanie, że przyszła matka ma dodatkowe siły i wszystko wytrzyma. Oczywiście może być i tak, bo każda kobieta inaczej reaguje na zmianę, jaką jest ciąża i urodzenie dziecka, ale spektrum reakcji jest szersze niż tylko entuzjazm i energia.

Przeczytaj także: Baby blues – jak sobie pomóc, gdy oczekiwania zderzają się z rzeczywistością, a bycie mamą nie cieszy?


opracowany specjalne dla kobiet w ciąży skuteczne, uzupełnienia niedobory żelaza - 30 mg w jednej tabletce
wysoka biodostępność
innowacyjna forma żelaza i kwasu foliowego
przyczyniają się do zmniejszenia uczucia znużenia
Suplement diety
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
reklama

Więcej niż obniżenie nastroju

Czym charakteryzuje się depresja ciążowa i dlaczego tak ważne jest jej wczesne wykrycie? Diagnostycznymi objawami, jak w każdej depresji, jest obniżony nastrój i smutek, utrzymujące się przez większość dnia, utrata dotychczasowych zainteresowań, brak odczuwania przyjemności i satysfakcji z czegokolwiek. Stan ten nie mija, tylko trwa, co najmniej dwa tygodnie bez przerwy. Zazwyczaj pojawia się również spadek energii, zaburzenia apetytu oraz snu – głównie w kierunku bezsenności, jednak objawy somatyczne często są utożsamiane przez otoczenie ze zmianami zachodzącymi w organizmie kobiety w związku z ciążą. Dodatkowo w depresji ciążowej często mamy do czynienia z poczuciem bycia nieprzydatną, niewystarczającą; z natrętnymi myślami o możliwych wadach płodu, z obawami o niepodołanie roli matki itp. W poważniejszych przypadkach mogą występować myśli rezygnacyjne albo nawet samobójcze.

Powyższe reakcje są silnym obciążeniem dla organizmu matki, powodującym produkcję hormonu stresu, który bardzo niekorzystnie wpływa na rozwój płodu, szczególnie zaś jego układu nerwowego. Kobiety cierpiące na depresję ciążową mogą też mieć problemy z donoszeniem ciąży, a ich dzieci miewają niższą wagę urodzeniową. To też bywa argumentem za szukaniem pomocy – czasem kobiety uważają, że spróbują same „przetrzymać” swoje problemy, ale dopiero zwrócenie uwagi na możliwy wpływ tej sytuacji na dziecko skłania je do szukania pomocy.

Istnieje wiele czynników – genetycznych, biologicznych, środowiskowych czy psychologicznych – odpowiadających za pojawienie się depresji ciążowej. Szczegółowy wywiad lekarski powinien różnicować ją od chorób somatycznych czy zaburzeń gospodarki hormonalnej. Istotna jest także aktualna sytuacja kobiety, stan relacji z partnerem, jej stosunek do ciąży, choć nie znaczy to wcale, że na depresję ciążową cierpią tylko te kobiety, które nie planowały dziecka. Wręcz przeciwnie – wiele ciężarnych bardzo długo starających się o potomstwo przeżywa zupełnie odmienne emocje od tego, czego oczekiwały.

Pierwsza pomoc w depresji – rozmowa

pomoc w depresji ciezarnych

Okres ciąży i porodu to ogromna rewolucja w życiu kobiety. Odczuwa ona zmiany w swoim organizmie i doświadcza reakcji, które nie zawsze są przewidywalne. Czasem spiętrzenie tych sytuacji może powodować poczucie przytłoczenia, a to z kolei potęgować lęki, napędzać bezsenność itp. Pierwszym krokiem jest zawsze rozmowa – jeśli nie zaczyna jej kobieta, warto aby zainicjował ją ktoś bliski, kto zauważy jej stan. Czujnym obserwatorem i oparciem powinien być partner – to podstawa poczucia bezpieczeństwa w tej sytuacji, urodzenie dziecka wiąże się przecież z reorganizacją życia rodzinnego. Czasem jednak depresja pojawia się nawet w przypadku posiadania wspierającego partnera, rodziny i przyjaciół, dlatego bywa tak nierozumianą przypadłością.

Warto zatem szukać pomocy również na zewnątrz i umówić się na rozmowę z psychologiem lub psychoterapeutą. Spotkania z profesjonalistą pozwolą w bezpiecznej atmosferze dać upust emocjom, przyjrzeć się swoim obawom, powtarzanym schematom i znaleźć nowe, konstruktywne drogi postępowania. Czasem trzeba cofnąć się do swoich doświadczeń z domu rodzinnego, przepracować pewne doświadczenia i przyjąć nową perspektywę. Co bywa rozwojowe nie tylko w kontekście macierzyństwa, ale i całego życia.

Jeśli natomiast mamy do czynienia z poważnym stanem depresyjnym, należy zwrócić się do psychiatry. Kobiety często obawiają się takiej wizyty i przyjmowania leków przeciwdepresyjnych, głównie z powodu ich wpływu na płód. Warto jednak zdać się na specjalistę, który podczas indywidualnej konsultacji oceni, co w danym przypadku jest najbezpieczniejszym rozwiązaniem. Dla odzyskania siebie i stworzenia prawidłowej relacji z dzieckiem.

 Może zainteresować Cię także: System opieki psychologicznej i psychiatrycznej a potrzeby kobiet w ciąży, po porodzie i młodych matek