Dobra relacja z jedzeniem, czyli jaka?

Cechy dobrej relacji z jedzeniem to nie kategoryzowanie jedzenia (zdrowe, niezdrowe), umiar w jedzeniu i zrezygnowanie z obsesyjnego liczenia kalorii. Posiłek ma sprawiać nam przyjemność, a nie być przymusem czy karą.

Jakie mogą być skutki złych relacji z jedzeniem?

Głównie zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja, bulimia czy kompulsywne objadanie się. Towarzyszy im bardzo często niska samoocena, brak pewności siebie, nieakceptowanie swojego ciała i wstyd przy spożywaniu posiłków. Rodzi to ukrywanie się z jedzeniem, chowanie ciała pod ubraniami i życie w samotności, z dala od społeczeństwa i spotkań towarzyskich.

Jak uczyć dziecko mądrego podejścia do odżywiania?

Dzieci bardzo uważnie nas obserwują i słuchają. Aby zapobiec złym relacjom naszego dziecka z jedzeniem, powinniśmy pamiętać, aby nie mówić w jego obecności o kompleksach, a pokazywać że można akceptować swoje wady. Starajmy się też nie komentować czyjegoś wyglądu i nie oceniać ludzi przez pryzmat ich BMI czy obwodu talii.

Mądre podejście do odżywiania to też jedzenie różnorodnych posiłków, dzięki którym mamy zbilansowaną dietę.

Karolina Jachimowicz

Wykluczanie pewnych grup produktów bez wyraźnych wskazań lekarskich bądź stosowanie modnych alternatywnych diet pokazuje dziecku, że prawidłowe odżywianie jest trudne do utrzymania. Może to skutkować nadmiernym stosowaniem wymyślnych reżimów dietetycznych przez dziecko w dorosłości.


kompleksowe wsparcie prawidłowego rozwoju dziecka
preparat zawierający składniki najwyższej jakości pomagające w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego
olej z nasion czarnuszki siewnej standaryzowany na zawartość tymochinonu
rutozyd oraz wit. D, B6 i selen
Suplement diety
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
reklama

Czy to my, rodzice, jesteśmy odpowiedzialni za to, jakie relacje z jedzeniem, będzie miało nasze dziecko?

Tak, to my jako dorośli kształtujemy te nawyki, dając przykład dzieciom. Dlatego tak ważne jest, żeby jeść tak samo jak dziecko. Gdy chcemy aby było zdrowe i prawidłowo się odżywiało, podajemy mu pełnowartościowe, zbilansowane posiłki. Sami również powinniśmy tak jeść, aby dziecko nie czuło się wykluczone przy rodzinnym stole. Kiedy na naszym obiadowym talerzu pojawia się pizza, dziecka nie namówimy do zjedzenia sałatki. Dawanie dobrego przykładu to podstawa budowania zdrowych nawyków żywieniowych dziecka.

Jaki błąd popełniamy najczęściej?

Zmuszamy do jedzenia i przekarmiamy nasze pociechy. Czasem z uwagi na niską masę ciała dziecka, czasem „z miłości”, bo dziecko musi być pulchne i ciągle najedzone. Dzieci stale nakłaniane do jedzenia kojarzą je jako coś przykrego i po pewnym czasie praktycznie przestają odczuwać głód. Co więcej, przez przekarmianie zaburzamy naturalne mechanizmy odczuwania głodu i sytości. Szkodliwy jest też oczywiście całkowity brak kontroli. Aby to zrozumieć, należy cofnąć się do nadrzędnej zasady rozszerzania diety niemowląt – rodzic decyduje o tym co dziecko zje, a dziecko decyduje o tym ile zje. Pozwala to na spokojne rozplanowanie dnia i nie dostosowywanie go do każdego posiłku dziecka. Dajemy dziecku odpowiedzialność co do tego, czy posiłek w ogóle zostanie zjedzony, a jeśli tak, to w jakiej ilości.

Jakie sygnały mogą świadczyć o tym, że pora poprosić o pomoc specjalistę? Do kogo udać się w pierwszej kolejności: dietetyka, psychologa czy może psychodietetyka?

Jeśli zauważamy, że dziecko przez dłuższy czas nie akceptuje konsystencji posiłków, ma problemy z gryzieniem i żuciem oraz krztusi się podczas posiłku, należy wybrać się do neurologopedy, który skonsultuje dziecko z trudnościami w jedzeniu. Najczęściej do wspomnianego specjalisty wybieramy się z dziećmi małymi, u których niedawno rozpoczęliśmy karmienie pokarmami stałymi. Jeśli uważamy, że nasze dziecko zbyt mało je lub zauważymy, że nie przybiera na masie ciała tak jak powinno, wybierzmy się do dietetyka bądź dietetyka dziecięcego, który sprawdzi, czy dotychczasowy jadłospis jest należycie zbilansowany oraz czy dziecko rozwija się prawidłowo. Starsze dzieci, u których zauważymy niechęć do jedzenia, ukrywanie się podczas posiłków, przynoszenie niezjedzonych kanapek ze szkoły, brak chęci na wspólne spożywanie posiłków i znaczną utratę masy ciała, mogą potrzebować pomocy psychodietetyka, który specjalizuje się w zaburzeniach odżywiania. Wczesne zauważenie problemu skróci drogę do odzyskania prawidłowej relacji z jedzeniem.