To jest wyrób medyczny.
Używaj go zgodnie z instrukcją używania lub etykietą.Wulwodynia – na czym polega?
Wulwodynia to choroba, którą diagnozuje się po wykluczeniu wszystkich możliwych przyczyn występowania przewlekłego bólu, zlokalizowanego w okolicy sromu, krocza, łechtaczki, przedsionka pochwy. Czasem kobiety skarżą się, że ból dotyka również pośladków czy nawet pęcherza moczowego. Oprócz bólu wulwodynia czasami objawia się uporczywym swędzeniem, pieczeniem oraz nadwrażliwością miejsc intymnych.
Ból pojawia się za sprawą dotyku (wulwodynia prowokowana) oraz bez żadnego bodźca (wulwodynia nieprowokowana). Charakter bólu kobiety określają jako piekący, przeszywający, kłujący, pulsujący, miażdżący, a jego nasilenie na wysokie. Wulwodynię różnicuje się z zapaleniami sromu oraz pochwy, przewlekłymi infekcjami, chorobami wenerycznymi, oraz schorzeniami o podłożu dermatologicznym, neurologicznym, reumatologicznym.
W badaniu lekarskim kobiet z wulwodynią nie zauważa się żadnych oznak świadczących o chorobie narządu rodnego, mimo to pacjentka odczuwa bardzo silny ból.
Za przyczynę wulwodynii uznaje się najczęściej dysfunkcję mięśni i powięzi miednicy mniejszej, powodującą ciągły skurcz mięśni, co wpływa na pojawienie się bólu rzutującego nie tylko na dotknięty hipertonią obszar, ale również na narządy i struktury sąsiadujące.
Diagnostyka wulwodynii
Wulwodynię, jak wcześniej wspomniano, diagnozuje się po wykluczeniu wszelkich chorób, które mogą być powodem przewlekłego zespołu bólowego miednicy mniejszej. Diagnostyka opiera się na wywiadzie oraz badaniu ginekologicznym.
Wulwodynię stwierdza się, gdy:
- ból trwa minimum 3 miesiące,
- obecny jest ból, pieczenie, swędzenie sromu, pochwy, przedsionka pochwy, odbytu,
- brak objawów wskazujących na inne choroby.
W trakcie wykonywania badania ginekologicznego pacjentka odczuwa ból o różnym nasileniu, zwykle przy próbie badania wewnętrznego oraz w momencie dotknięcia sromu i przedsionka pochwy.
To jest wyrób medyczny.
Używaj go zgodnie z instrukcją używania lub etykietą.Jak leczyć wulwodynię?
Terapia wulwodynii zazwyczaj opiera się na metodach fizjoterapeutycznych, najczęściej stosowana jest terapia manualna mięśni dna miednicy oraz masaż punktów spustowych. Dno miednicy to struktura, która jest wyjątkowo narażona na pojawianie się tych punktów, gdyż podtrzymuje całą zawartość jamy brzusznej oraz wpływa na prawidłową postawę i oddziałuje na cały układ mięśniowo-szkieletowy człowieka.
Zabiegi przeprowadzane są przez fizjoterapeutę, często specjalizującego się w uroginekologii. Polegają na rozluźnianiu i świadomym mobilizowaniu poszczególnych mięśni dna miednicy. Masaż przeprowadza się zwykle przez pochwę. Dodatkowo pacjentka powinna samodzielnie nauczyć się pracy ze swoim ciałem, np. poprzez ćwiczenia mięśni Kegla, warto jednak, by na początku specjalista kontrolował wykonywanie tych ćwiczeń.
Bardzo ważnym elementem leczenia jest biofeedback, dzięki któremu pacjentka może świadomie odczuwać zmiany zachodzące w jej organizmie, poprzez kontrolę pracy mięśni za pomocą specjalnych elektrod.
Skutki leczenia zazwyczaj są odczuwalne już po kilku tygodniach terapii 1-3 razy w tygodniu. 83% pacjentek odczuwa poprawę po zastosowaniu terapii manualnej i biofeedbacku.
Wulwodynia to schorzenie, do którego leczenia warto zaangażować zespół interdyscyplinarny, który oprócz ginekologa i fizjoterapeuty uroginekologicznego, będzie miał w składzie seksuologa czy psychologa. Dlaczego?
Czynniki ryzyka wystąpienia wulwodynii
Najczęściej na wulwodynię cierpią kobiety młode — nawet 75% z pacjentek ma mniej niż 34 lata. Dodatkowym czynnikiem sprzyjającym pojawianiu się bólu jest sytuacja rodzinna i zawodowa. Ciągły stres, presja w pracy, brak możliwości odpoczynku i codzienna wysoka aktywność istotnie wpływają na możliwość wystąpienia wulwodynii.
Za grupę ryzyka uznaje się kobiety w typie bizneswoman: zadaniowe, zaangażowane i wrażliwe perfekcjonistki. Stąd warto w trakcie leczenia wulwodynii dodatkowo zwrócić się o pomoc do osób, które pokażą, jak popracować nie tylko nad ciałem, ale również nad kwestią psychiki.
Konsekwencje wulwodynii
Przewlekły ból miejsc intymnych to sytuacja trudna nie tylko pod względem fizycznym, ale również psychicznym. Kobiety dotknięte wulwodynią, będąc w ciągłym stresie i bólu, stają się wycofane z życia społecznego i rodzinnego. Mają poczucie bezradności, gdyż diagnostyka wulwodynii trwa nawet kilka lat, a pacjentka odwiedza średnio 4-6 lekarzy, zanim zostanie postawiona jej prawidłowa diagnoza i zacznie odpowiednie leczenie.
Wulwodynia wpływa na całkowitą zmianę życia seksualnego. Pacjentki niechętnie podejmują współżycie, gdyż dotyk wyzwala ból. To ma wpływ na relację z partnerem. Kobiety odczuwają obawę przed kontaktem intymnym, obwiniają się, że nie mogą spełnić potrzeb partnera. Są sfrustrowane, często mają niską samoocenę.
Aktualnie wulwodynia nadal nie jest do końca poznana, a przyczyny jej występowania nie są ustalone. Nie ma również określonego standardu postępowania z pacjentkami z przewlekłym bólem miejsc intymnych. Jednak faktem jest, że kobiety poddawane są wieloletniej diagnostyce, a ból jest stałym towarzyszem w ich życiu. Nadzieją dla tych kobiet są ośrodki specjalizujące się w leczeniu wulwodynii, powołane, aby znacząco poprawić komfort ich życia i dać możliwość powrotu do funkcjonowania bez bólu.
Zalecany do leczenia pierwszych objawów dyskomfortu pochwy.
Żel dopochwowy z kwasem hialuronowym wskazany w celu zapobiegania i leczenia suchości pochwy.
Dla zdrowia układu moczowego.
Pomaga przy problemach intymnych w ciąży.
Do stosowania wspomagającego w leczeniu i profilaktyce infekcji pochwy.
Bibliografia:
1. Pasek J. i in.: Wulwodynia jako zespół bólowy spowodowany dysfunkcją mięśni dna miednicy. Annales Academiae Medicae Silesiensis, 2015, 69, 49-53.
2. Baszak-Radomańska E., Jantos M.: Wulwodynia – stan wiedzy na 2017 rok. Seksuologia Polska, 2017, 15(1), 27-33.
3. Kocur D.: Funkcjonowanie seksualne oraz sytuacja psychologiczna kobiet chorych na wulwodynię. Seksuologia Polska, 2012, 10(1), 15-20.