Objawy zespołu Aspergera u małych dzieci
Ponieważ zespół Aspergera jest zaburzeniem całego rozwoju dziecka, przejawia się w różnych sferach życia. To, co powinno zwrócić uwagę, dotyczy wielu zachowań. To m.in.:
- brak reakcji na własne imię
- brak gestykulacji lub gestykulacja o niewielkim natężeniu,
- gwałtowna reakcja w odpowiedzi na zmiany w rutynie dnia oraz trudności w dostosowywaniu się do zmian – dziecko jest spokojniejsze i czuje się bardziej bezpieczne, gdy dzień toczy się według znanego harmonogramu i rutyny. Wszelkie sytuacje nagłe, nieprzewidywalne, zaskakujące wzbudzają duży niepokój i najczęściej gwałtowną reakcję dziecka.
- rutynowe czynności i zachowania, wyzwalającej w dziecku silną potrzebę powtarzania, wielokrotnego w ciągu dnia. Dziecko może wtedy kręcić się w koło, bądź uderzać przedmiotami. Uwagę zwraca również określony sposób układania klocków i zabawek, najczęściej w powtarzalnym ciągu.
- wąskie, sprecyzowane zainteresowania, zwykle dotyczące wybranej dziedziny. Dzieci z zespołem Aspergera są świetne na przykład w matematyce lub pasjonują się robotyką.
- trudności zauważalne w sferze społecznej oraz w komunikacji niewerbalnej. Dziecku z zespołem Aspergera trudniej nawiązywać relacje i podtrzymywać kontakty społeczne. Przebywanie w grupie nie wywołuje pozytywnych odczuć, jest trudne, podobnie jak konieczność dostosowywania się do ogólnie przyjętych zasad.
- nadwrażliwość na bodźce, bądź obojętność na nie,
- niezdarność motoryczna.
W przypadku małych dzieci bardzo ważna jest sama diagnoza zespołu Aspergera. Im wcześniej zaburzenie zostanie rozpoznane, tym zwiększa się szanse na skuteczność terapii.
To jest wyrób medyczny.
Używaj go zgodnie z instrukcją używania lub etykietą.Jak wychować dziecko z zespołem Aspergera?
Aby poprawić funkcjonowanie dziecka z zespołem Aspergera, potrzebna jest wiedza i doświadczenie. Ważne jest, aby prosić o wsparcie wykwalifikowanych specjalistów, którzy prawidłowo pokierują terapią dziecka. Działania podejmowane tylko w warunkach domowych są zwykle niewystarczające, zwłaszcza, że dużo pracy wymaga sfera społeczna. Dobre efekty przynoszą nie tylko terapie indywidualne czy grupowe, ale przede wszystkim tak zwane treningi umiejętności społecznych czy treningi komunikacji.
Okazywanie wsparcia dziecku z zespołem Aspergera wywołuje często trudność, ponieważ jego przeżycia czy potrzeby są nieraz sprzeczne z tymi rodzicielskimi. Ponadto, rodzice zmierzają się z różnymi zachowaniami dziecka, wynikającymi bezpośrednio z zaburzenia. U dzieci pojawia się poczucie wyobcowania, obniżenie nastroju, a także agresja. Potrzeba dużo spokoju i cierpliwości, a nade wszystko świadomości, że zachowania agresywne nie są zamierzonym działaniem, nastawionym na wyrządzanie krzywdy. Agresja nierzadko jest efektem poczucia odrzucenia, braku akceptacji czy błędnej interpretacji zachowań drugiej osoby.
To, co rodzic może robić w codziennym wychowaniu, dotyczy pracy nad tym, co sprawia dziecku największą trudność. W znacznej mierze będzie to polegało na próbach nawiązywania kontaktu wzrokowego w codziennej komunikacji czy pracy nad emocjami (rozumienie emocji, rozróżnianie mimiki, odczucia pojawiające się w kontaktach społecznych).
Sfera społeczna wymaga mądrej i intensywnej stymulacji. Ważne miejsce zajmuje umożliwienie kontaktów dziecka z innymi dziećmi i dorosłymi, począwszy od spotkań z jedną, dwoma osobami. Równie istotne jest ćwiczenie zachowań w różnych okolicznościach i sytuacjach, począwszy od przywitania się, następnie podziękowania czy przeproszenia. W codziennym wychowaniu małych dzieci nauka radzenia sobie w różnych aktywnościach jest niezwykle potrzebna, ale w przypadku zespołu Aspergera szczególnie.
Trzeba też zapewnić dziecku stałość i przewidywalność, a także unikać nadmiaru bodźców i pobudzenia. Dobrze poświęcić uwagę zachowaniom agresywnym, jeśli będą się pojawiać. W momencie wystąpienia zachowań to, co może zrobić rodzic, dotyczy przede wszystkim:
- zachowania spokoju, mówienie spokojnym, opanowanym głosem, prostymi komunikatami,
- przekierowywania uwagi dziecka,
- zapewnienia dziecku rozładowywania agresji w akceptowalny sposób (np. uderzanie w poduszkę),
- przytrzymania, jeśli dziecko może wyrządzić sobie lub komuś krzywdę,
- motywowania pozytywnego,
- konsekwentnego przestrzegania ustalonych zasad.
W przypadku powtarzających się aktów agresji i złości warto opracować z dzieckiem sposoby radzenia sobie z taką sytuacją i pomysły na podjęcie aktywności (liczenie do 10, głębokie oddechy, rysowanie złości na kartkę, a następnie zniszczenie jej).
