To jest wyrób medyczny.
Używaj go zgodnie z instrukcją używania lub etykietą.Czym jest choroba lokomocyjna?
Choroba lokomocyjna, inaczej zwana kinetozą, pojawia się podczas podróży środkami transportu lądowego, morskiego (tzw. choroba morska) lub powietrznego, której towarzyszy złe samopoczucie z towarzyszącymi nieprzyjemnymi dolegliwościami. Występuje głównie u dzieci w wieku od 2. do 12. lat, ale zdarza się, że uaktywnia się później, w wieku młodzieńczym lub nawet dorosłym.
Choroba lokomocyjna jest normalną reakcją fizjologiczną organizmu, powstającą wskutek docierania do mózgu sprzecznych informacji odbieranych przez wzrok, błędnik i receptory proprioceptywne. Wszystkie te struktury współgrają ze sobą, pozwalając na określenie ułożenia ciała, położenia ciała względem przestrzeni oraz kierunek w jakim się porusza. Błędnik znajdujący się w uchu wewnętrznym odpowiada za określenie położenia ciała względem otaczającej przestrzeni bez udziału wzroku, receptory proprioceptywne znajdujące się w mięśniach, ścięgnach i stawach, przesyłają informacje o ułożeniu ciała, natomiast wzrok weryfikuje informacje pochodzące z obu źródeł.
Podczas, na przykład jazdy samochodem, błędnik i receptory przesyłają informacje o pozostaniu ciała w jednym miejscu (fotelu), natomiast oczy obserwują poruszające się za szybą obiekty, wysyłając informacje o ruchu organizmu. Dochodzi wtedy do odbioru sprzecznych sygnałów, zaburzenia pracy błędnika, który przez to źle określa położenie ciała i w konsekwencji wystąpienia dokuczliwych dolegliwości u malucha.
Przeczytaj także: Preparaty na komary dla dzieci – jakie wybrać?
Skąd się bierze choroba lokomocyjna u dzieci?
Przyczyny choroby lokomocyjnej nie są do końca wyjaśnione. Nie wiadomo dokładnie, dlaczego jedne dzieci źle znoszą podróż, inne niedobrze czują się wyłącznie w określonych środkach transportu, a jeszcze inne wcale nie mają takich problemów.
Opis z poprzedniego akapitu dotyczy teorii konfliktu sensorycznego, zgodnie z którą choroba lokomocyjna powstaje z powodu niedopasowania informacji odbieranych przez zmysły (sensory). Najprościej mówiąc, choroba lokomocyjna pojawia się wtedy, gdy co innego widzimy, a co innego czujemy. To jedno z wyjaśnień, dominujące, choć nie jedyne.
Za inną przyczynę choroby lokomocyjnej uważa się przede wszystkim brak umiejętności skorygowania postawy ciała będącego w ruchu, wywołującym zaburzenie równowagi. To wyjaśnienie pozwala zrozumieć, dlaczego dorośli nie doświadczają choroby lokomocyjnej prowadząc auto, a jadąc na miejscu pasażera już tak. Kierując samochodem, przewidujemy ruch pojazdu, a nasze ciało porusza się (mniej więcej) zgodnie z jego ruchem. Siedząc na miejscu pasażera, ciało staje się bardziej „bezwładne”, dlatego objawy choroby lokomocyjnej nasilają się.
Obie te teorie mają swoich zwolenników i przeciwników, niektórzy jednak są zdania, że nie ma jednej konkretnej przyczyny choroby lokomocyjnej, a na jej występowanie wpływają różne czynniki.
Czy choroba lokomocyjna mija?
Rodzice dzieci, które trudno znoszą podróż, często zastanawiają się, czy choroba lokomocyjna mija z wiekiem? Odpowiedź brzmi: tak! Kinetoza po pewnym czasie samoistnie ustępuje – nie u wszystkich, jednak u większości objawy choroby lokomocyjnej zaczynają słabnąć około 6. roku życia, a u dzieci 12-letnich i starszych występują już bardzo rzadko lub ograniczają się do relatywnie znośnego dyskomfortu.
Choroba lokomocyjna u dziecka – od kiedy się pojawia?
Choroba lokomocyjna u dzieci pojawia się najczęściej między 4. a 10. rokiem życia, przy czym, jak już były wspomniane, zaczyna zanikać około 6. roku życia. Niestety nie dzieje się tak u wszystkich. Niektórzy dorośli wciąż zmagają się z kinetozą, choć z reguły jej objawy są już znacznie mniej nasilone niż w czasie dzieciństwa.
Warto zauważyć, że choroba lokomocyjna u niemowląt nie występuje w ogóle.
Choroba lokomocyjna u dziecka – objawy
Za główny objaw choroby lokomocyjnej uważa się nudności i wymioty, jednak to nie jedyne dolegliwości kinetozy. Są dzieci, które podczas podróży samochodem pocą się, bledną i skarżą na ból głowy. Czasami choroba lokomocyjna wywołuje wyłącznie uczucie suchości w ustach, zdarza się też, że powoduje senność.
Do typowych objawów choroby lokomocyjnej należą:
- zawroty głowy,
- bóle głowy,
- wymioty,
- zwiększone wydzielanie śliny,
- zimne poty,
- senność,
- blada skóra twarzy.
Objawy choroby lokomocyjnej u dzieci występują w różnym stopniu nasilenia oraz samoistnie ustępują w niedługim czasie po zakończeniu podróży. Kiedy maluch ciężko znosił podróż, a objawy choroby lokomocyjnej nie dają spokoju, nie zdziwimy się jak po zakończeniu drogi smyk może być zmęczony i zrobić sobie wyjątkowo długą drzemkę. Jednak nie jest to powód do niepokoju. Również wskutek długotrwałych i częstych wymiotów może dojść do odwodnienia dziecka, dlatego pamiętajmy o podaniu pociesze wody.
Przeczytaj także: Dopajanie niemowląt – czy to potrzebne?
Jak sobie radzić z chorobą lokomocyjną u dziecka?
Istnieje kilka sposobów, których stosowanie może złagodzić występujące dolegliwości i pozwolić lepiej znieść maluchowi podróż z towarzysząca chorobą lokomocyjną. To przede wszystkim:
- jazda z uchylonym oknem – dostęp świeżego powietrza, pomoże uspokoić występujące nudności;
- jazda w nocy lub w porze drzemki dziecka;
- podróżowanie nocą lub w czasie drzemki malucha – dzięki temu dziecko prześpi większość lub całą podróż i nie doświadczy przykrych dolegliwości;
- zajęcie dziecka zabawą, grami lub bajkami, co odciągnie jego uwagę od poruszających się za oknem obiektów;
- podanie dziecku lekkiego posiłku przed jazdą;
- płynne prowadzenie samochodu, aby uniknąć gwałtownych zahamowań czy skrętów;
- usunięcie z pojazdu intensywnych zapachów np. zawieszek zapachowych;
- robienie regularnych postoi na wyjście z samochodu, przewietrzenie się, rozprostowanie nóg i ewentualnie lekki posiłek;
- podawanie dziecku do picia chłodnych napoi.
Czy choroba lokomocyjna jest uleczalna?
Niestety, choroby lokomocyjnej u dzieci nie da się w żaden sposób wyleczyć. Organizm po pewnym czasie sam zaczyna radzić sobie z odbieraniem sprzecznych sygnałów. Jeśli obawiamy się wystąpienia u naszego malucha objawów choroby lokomocyjnej, możemy sięgnąć po dostępne na rynku tabletki lub syropy, których podanie zmniejszy ryzyko pojawienia się nieprzyjemnych dolegliwości.
Co podać dziecku na chorobę lokomocyjną?
Dzieciom od 6. roku życia można podać leki na chorobę lokomocyjną. Zaleca się preparaty z substancją dimenhydrynat, działającą przeciwwymiotnie i uspokajająco. Dodatkowo można zastosować wspomagająco środki z kłączem imbiru, które dzięki obecności związków fenolowych, będą niwelować nudności i wymioty.
Co na chorobę lokomocyjną dla dwulatka?
Inną substancją skuteczną w zwalczaniu dolegliwości choroby lokomocyjnej u dzieci jest prometazyna, którą można podawać już od 2. roku życia., ale dostępna jest ona tylko na receptę i przepisywana przez lekarza w przypadku silnych objawów choroby lokomocyjnej.
Do niefarmakologicznych produktów, które możemy spotkać na rynku należą akupresurowe opaski uciskowe. Ich działanie polega na uciskaniu odpowiednich punktów na nadgarstku dziecka, dzięki czemu nie będzie odczuwać nudności, ani wymiotować. Niektórzy też stosują zaklejanie pępka plastrem na chorobę lokomocyjną u dziecka. Ale czy to działa?
Czy zaklejanie pępka na chorobę lokomocyjną działa?
Zaklejanie pępka jako sposób na złagodzenie objawów choroby lokomocyjnej nie znajduje potwierdzenia naukowego. Mimo to, wielu rodziców wierzy w skuteczność tej metody, chwali ją, stosuje i poleca innym. Co daje zaklejanie pępka plastrem na krzyż? Najprawdopodobniej działa jak placebo – przekonanie, że coś pomaga, potrafi zdziałać cuda! Jak widać nawet w przypadku uciążliwej kinetozy.
Może zainteresować Cię także: Uwaga! Dziecko w aucie! Czyli przepisy, które musisz znać, jeśli przewozisz w aucie malucha
To jest wyrób medyczny.
Używaj go zgodnie z instrukcją używania lub etykietą.Alexander KC Leung, Kam Lun Hon, Motion sickness: an overview, Drugs Context. 2019; 8
Red. Mgr farm. Paweł Konrad Tuszyński, Leki pierwszego wyboru. Jak rozpoznać i leczyć najczęstsze schorzenia i dolegliwości, Wydawnictwo farmaceutyczne, 2020, str. 95-67