1. Jak być sobą
Dziecko nie potrafi udawać, jest prawdziwe i do cna szczere. Codziennie jest po prostu sobą – z całym swoim temperamentem i predyspozycjami, ze wszystkimi swoimi emocjami, potrzebami, nastrojami i słabościami. Mówi i robi wszystko w zgodzie z tym, co akurat myśli i czuje. Wyraźnie zaznacza i konsekwentnie strzeże swoich granic. I bardzo chce pozostać oryginalną wersją siebie.
2. Jak patrzeć na siebie i innych z czułością i akceptacją
Kiedy zapytasz dziecko „czy jest coś, co chciałoby w sobie zmienić/poprawić”, z wielkim prawdopodobieństwem odpowie Ci, że nic albo że chciałoby mieć skrzydła motyla, ogon syreny, siłę ulubionego superbohatera. Ot, taki barwny akcent. Nie usłyszysz raczej, że nie znosi swojego nosa, chciałoby mieć dłuższe nogi albo płaski brzuch. Dziecko z natury nie przejmuje się wyglądem – swoim czy innych ludzi. Nie ma kompleksów, nie krytykuje, nie ocenia. Lubi siebie i ludzi w wersji, którą jest lub oni są.
3. Jak stawać za sobą i mówić „nie”
Dziecko to istota, która z natury staje za sobą i swoimi potrzebami, instynktownie mówi „nie” i stanowczo broni swoich granic. Doskonale czuje i wie, kiedy ktoś próbuje je przekroczyć i… reaguje. To piękne być swoją własną tarczą. Chronić siebie zawsze kiedy czujesz, że już dość, że nie chcesz, nie uniesiesz, nie masz zasobów. To piękne (i zdrowe!) w tym rozpędzonym świecie mieć umiejętność stawiania siebie i swoich potrzeb na pierwszym miejscu.
4. Jak w życiu nie rezygnować zbyt łatwo
Spójrz, z jakim uporem i zaangażowaniem Twoje dziecko stara się zaspokoić swoje potrzeby, jak zawzięcie walczy o realizację celu, który sobie obrało. Trudno jest zachować równowagę, ale może warto czasem spojrzeć z innej perspektywy i zadbać o to, by nie odebrano małemu człowiekowi tak ważnej właściwości, jaką jest upór, już na wstępie – w dzieciństwie. Może warto też zainspirować się i wziąć z niego czasem przykład?!
5. Jak z odwagą iść przez życie i nie dać się porażkom
Wspinanie się, pokonywanie przeszkód, podejmowanie wyzwań i ryzykownych przygód, próbowanie nowych rzeczy, swobodne nawiązywanie kontaktów, wyrażanie własnego zdania i myśli wprost, wstawanie po każdym upadku, żeby spróbować znowu i znowu, każde „ja sam/sama!”… . Dziecko ma niesamowite pokłady odwagi, którą dość często dorosły postrzega jako lekkomyślność. Jeśli jednak dobrze pokierować wrodzoną odwagą dziecka, może okazać się wspaniałym zasobem w dorosłym życiu.
Wspomaga prawidłowy pasaż jelitowy, dzięki zawartości składnika pochodzenia roślinnego – manny z jes...
Wspomaga prawidłowy pasaż jelitowy, dzięki zawartości składnika pochodzenia roślinnego – manny z jes...
Wspiera prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego.
Na wzmocnienie odporności. Uzupełnia codzienną dietę w starannie dobrane, naturalne składniki, takie...
Wspiera pamięć i koncentrację, usprawnia procesy uczenia się.
Naturalne składniki wspomagające pracę układu odpornościowego.
Naturalne składniki wspomagające pracę układu odpornościowego.
Pierwszy preparat z fukoidanem, który wspomaga pracę zatok.
Spray usuwający złogi woskowiny usznej.
W okresie przejściowego osłabienia, do regeneracji po infekcjach.
Woda morska z ektoiną. Ochrona przed wnikaniem wirusów.
6. Jak uwierzyć we własne siły
Dziecko ma „czarodziejską” moc – z natury wierzy, że może wszystko: wejść na drzewo
i dotknąć słońca, wykopać dół w piasku i dokopać się do oceanu, skoczyć pod same chmury, zdjąć gwiazdkę z nieba, z wysokości stołu zobaczyć cały świat, a papierowym statkiem przepłynąć jezioro. Czemu nie?! Zaufanie do siebie, wiara we własne siły, zaangażowanie
i motywacja godne podziwu… i kopiowania 😊
7. Jak być tu i teraz i czerpać radość z małych rzeczy
Dla dziecka czas jest pojęciem abstrakcyjnym. Ono jest TU i TERAZ i zachwyca się każdym szczegółem. Z ekscytacją podgląda życie mrówek, dotykiem sprawdza fakturę źdźbła trawy, liczy kropki na biedronce, buduje coś z patyków, fascynuje się kamykami – każdym
z osobna(!), robi bukiety z polnych kwiatów, z największą radością wskakuje do kałuży albo tańczy w deszczu, ulubione danie zjada całym sobą, a ukochaną książeczkę może przeglądać tysiąc razy – wciąż z tą samą dozą ciekawości, przyjemności i zaangażowania. Kto, jeśli nie dziecko, pokaże Ci jak żarliwie cieszyć się tym, co w życiu najprostsze i tym, co los podsuwa pod nos właśnie tu i teraz?!
8. Jak się bawić
Spójrz na swojego małego człowieka… jego życie to zabawa. Jest w tym świetny!
Z tekturowego pudła zrobi statek i opłynie nim cały salon. Z patyka procę, żeby kamykami trafiać do celu, z piasku zamek, w którym zamieszka zmyślona księżniczka. Trawa to lawa,
a płytki chodnikowe – bezpieczna przystań. „Kto pierwszy pod domem?”, „łap mnie, mama!”, „szukaj, tata!”. Coś z niczego, zabawa utkana z codzienności. Potrafisz tak? Czy potrafisz beztrosko (ale tak naprawdę beztrosko!) bawić się ze swoim dzieckiem choć 10 minut w ciągu dnia? Czy pamiętasz jeszcze jak to jest bawić się – na koncercie, w kinie, z przyjaciółmi, realizując własne pasje, tańcząc w deszczu, licząc chmury, huśtając się bez wstydu, skacząc
z radości?
9. Jak odpoczywać
Dziecko to arcymistrz w dziedzinie odpoczynku! Słucha swojego ciała jak nikt inny. Kiedy dostaje sygnał, że sił już brak, przyjmuje go z pokorą i zwykle potrafi to dosadnie zakomunikować światu. Jeśli mały człowiek zmęczy się układaniem najwyższej wieży świata, odpuści na rzecz wylegiwania się na podłodze. Jeśli nie ma siły iść dalej, usiądzie na środku drogi. Jeśli nie daje rady jechać rowerem, zostawi go tam, gdzie się zatrzyma. Jeśli poczuje się senny, ułoży się na kanapie i uśnie… albo będzie konsekwentnie dawał o tym znać dorosłym, aby usnąć mu pomogli 😊 W dorosłym życiu, co prawda, nie zawsze da się odpocząć już, teraz, kiedy czujesz, że to ten moment. W końcu mamy przeróżne zobowiązania. Jednak sztuki odpuszczania i słuchania własnych potrzeb śmiało możemy uczyć się od dzieci!
10. Jak ocenianie zastąpić otwartością
Dziecko z natury jest ogromnie ciekawe i otwarte na świat i drugiego człowieka. Ono nie ocenia, nie spisuje na straty, nie kieruje się uprzedzeniami. Chce wiedzieć i poznawać,
i angażuje się w to z pełnym zaangażowaniem. Drąży, docieka, pyta, szuka odpowiedzi dopóki nie znajdzie, nie dowie się, nie pozna. Czy to nie jest piękne? Oceny blokują, wydłużają dystans, odrzucają nowość i inność. Otwartość zaś buduje mosty, skraca dystans i wprowadza swobodę, podsuwa nowe doświadczenia i możliwości. Dziecko codziennie wybiera ciekawość i poszukiwanie odpowiedzi. Jak często Ty idziesz tą drogą?
Dziecko nie udziela nam wykładów, nie funduje pouczających pogadanek, nie organizuje lekcji. Ono po prostu jest i swoim zachowaniem pokazuje nam, jak można lepiej, prościej, szczęśliwiej,
z zaufaniem do siebie, z otwartością na świat, z większym dystansem, swobodą i zaangażowaniem. I to też piękna lekcja, lekcja o tym, że nauka przez przykład daje głęboko do myślenia, pozostawia przestrzeń do naturalnego przyswajania tego, co ważne, przynosi efekt. Może więc warto znaleźć balans – dawać przykład, a jednocześnie pytać siebie „czego mnie teraz uczy zachowanie mojego dziecka?” To zmienia perspektywę. I podejście. A nuż przy okazji odkryjesz, czego Ci brak i za czym tak bardzo tęsknisz w swoim dorosłym, zabieganym życiu.
